تو شاعرانه ترین اتفاق عمر منی

در آرزوی تو بودم

در انتظار آغوش گرم و پر مهرت

چه سخت می پیمودم راه را بی حضورت

چقدر سخت و طاقت فرسا بود زیستن بی تو

حتی خواب هم نمی دیدم ، رویاهایم را ربوده بودی

آشفته و بی رمق فقط نیازمندت بودم

می خواستم که باشی برای همیشه و همه جا

غوغای درونم ترا می رنجاند اما ای کاش می فهمیدی که همه اش به خاطر تو بود

ناگهان کور سویی در دل تاریک شبهای تنهایی

آمده بودی و شانه به شانه تدارک شادی می دیدیم

بهار شده بود در اواسط زمستان سرد و برفی

جوانه زدم سر سبز و شاداب

آری واقعا آمده بودی، مترنم چون چغوت ها

هنوز هم باورش سخت است که همیشه دارمت حتی وقتی در کنارم نیستی

عاشقانه دوستت دارم و جاودانه باد این انس

باشد که تا واپسین لحظات عمر همراهت باشم ، همسایه قلبت